A BUSCA DE SEBASTIÁN.
Era unha vez un pequeno cangrexo ermitán chamado Sebastián que vivía nunha das praias de San Cibrao. A súa casa era unha caracola amarela que tiña tres pisos. Pero tiña un problema, a casa íalle quedando pequena xa que últimamente medrara un chisco. Non tiña espazo para meter todo o que tiña. Ou entraban as súas cousas ou el. Necesitaba buscar urxentemente outra cuncha baleira máis ampla, segura e cómoda.
¡Teño que darme presa! ¡ Estou indefenso, non teño protección e poden comerme! —Exclamou preocupado.
Entón foi cando comezou a súa busca.
Esa mesma noite estaba camiñando polo fondo do mar cando viu, de súpeto, un fulgor que o iluminou. A auga burbullaba cada vez máis. Sen decatarse apareceu un enorme calamar luminoso.
—¡Ola, son Pincho, o calamar! ¿Que fas aquí tan soíño? —dixo amigablemente.
—¡Ola, chámome Sebastián! Estou buscando unha casiña meirande e agradable. ¿Sabes onde podo atopala?
—Non, estou de paso nesta zona, pero coñezo a Hugo un ollomol que pode axudarche. Coñece cunchas que están baleiras e o mesmo podes quedar nalgunha.
—Moitas grazas e boa viaxe —despediuse o cangrexo.
De camiño a onde lle dixera o seu amiguiño cruzouse cunha forte corrente que o zarandeou e meneou de tal maneira que quedou aturdido.
Tan mareado e tan atolondrado estaba que entrou nunha cova sen decatarse. De súpeto, a entrada cerrouse de golpe, e decatouse de que estaba no interior da boca dalgún animal.
—¡Oh! ¿Que fago agora? —dixo case chorando. Por favor, non me comas, non me comas, son duro e pouco gorentoso; non me devores —repetía coma un tolo, coma se fose a súa fin.
Xa que berraba como un desesperado non escoitaba a voz que lle falaba:
—Está ben, acouga ¡Para de moverte! Fasme cóxegas coas tenazas. Cálmate.
Pero entón aquello, o que fose, tusiu e co tusido sacou a Sebastián daquela escura e húmida boca.
—¡Uff, menos mal! Pensaba que non ía ver a luz do sol endexamais. Estou buscando a Hugo, o ollomol ¿Coñécelo, non?
—¡Ha, ha! Somos íntimos; estás a falar con el.
—Encantado, son Sebastián e necesito un fogar para vivir. Pincho, o calamar, faloume de ti.
—Ai, meu pequeno, agora mesmo non teño ningunha disponible. Pero se sei de algo, avísote.
—De acordo, graciñas pola túa amabilidade e sobre todo por non comerme.
O cangrexo continuou dando unha volta e víu un pequeno furado nunha rocha.
Foi pouco a pouco cara o interior e de súpeto algo empurrouno fóra do oco. Asustouse moito. Entón un enorme polbo saíu e díxolle enoxado:
—Son un polbo, un polbo son
Teño oito brazos, oito brazos son
Arriba os brazos, abaixo tamén
Diante, detrás os brazos irán
Son un polbo, un polbo son
Teño oito brazos, oito brazos son
¿Quen es? ¿Que fas na miña casa?
—Son Sebastián. Ando na procura dunha cuncha para vivir nela.
—Síntoo, non saio moito; estou case sempre na casa. ¡Ala, que teñas sorte!
A pesar de sentirse triste seguíu a súa busca. Era noite pecha e non tiña onde durmir. Estaba canso de andar da acá para alá. Mentres cavilaba que sería del, cruzaron a fume de carozo dous veloces peixes.
Comezou a berrarlles a pesar de estaren lonxe xa:
—Parade, preciso axuda.
Os peixes ó escoitalo deron a volta.:
—¿Que che pasa? —Preguntáronlle preocupados e asustados.
—Non teño un sitio para pasar a noite —respostou— ¿Sabedes dalgún?
—A verdade é que por aquí non sabemos de ningún. Pero podes pasar a noite connosco. Somos Pedro, o mero, e Cristina, a sardiña. A nosa curmá Pilucha, a troita, ten dúas caracolas. Mañá iremos xunto dela.
—De acordo. Sodes moi amables.
Pasaron unha agradable noite.
Á mañá seguinte foron xunto Pilucha:
—Bos días, rapaces ¿Que facedes por aquí?
—Vimos cun amigo que está buscando unha cuncha para vivir. Díxémoslle que ti tiñas dúas ¿non si?
—¡É unha mágoa! Unha está ocupada polo seu dono, pero ensínovos a outra que está baleira; o seu dono faleceu hai unha tempada.
Non moi lonxe de alí había unha gran caracola branca que viñera atrapada nas redes dun barco. Ese barco viña descargar o peixe ó porto de San Cibrao.
Os mariñeiros cando a atoparon entre as redes, botárona á enseada da praia. A Sebastián cando a viu puxéronselle os ollos coma pratos:
—¡Que fermosa!¡E que ampla! —dixo entusiasmado— Encántame ¿Podo pasar a vela?
—Por suposto— dixo Pilucha.
Pedro, Cristina e Pilucha quedáronse fóra agardando por Sebastián que estaba mirando a cuncha como se fose un tesouro.
—Encántame. É perfecta, era o que andaba buscando. Ademais, a vosa casa está preto de aquí e podo ir visitarvos.
—De acordo. Nos ímonos. Xa quedaremos para tomar un té de algas e falamos.
—Estupendo. Ata pronto meus amigos.
E así foi como Sebastián atopou por fin o seu anceiado fogar.
Era unha vez un pequeno cangrexo ermitán chamado Sebastián que vivía nunha das praias de San Cibrao. A súa casa era unha caracola amarela que tiña tres pisos. Pero tiña un problema, a casa íalle quedando pequena xa que últimamente medrara un chisco. Non tiña espazo para meter todo o que tiña. Ou entraban as súas cousas ou el. Necesitaba buscar urxentemente outra cuncha baleira máis ampla, segura e cómoda.
¡Teño que darme presa! ¡ Estou indefenso, non teño protección e poden comerme! —Exclamou preocupado.
Entón foi cando comezou a súa busca.
Esa mesma noite estaba camiñando polo fondo do mar cando viu, de súpeto, un fulgor que o iluminou. A auga burbullaba cada vez máis. Sen decatarse apareceu un enorme calamar luminoso.
—¡Ola, son Pincho, o calamar! ¿Que fas aquí tan soíño? —dixo amigablemente.
—¡Ola, chámome Sebastián! Estou buscando unha casiña meirande e agradable. ¿Sabes onde podo atopala?
—Non, estou de paso nesta zona, pero coñezo a Hugo un ollomol que pode axudarche. Coñece cunchas que están baleiras e o mesmo podes quedar nalgunha.
—Moitas grazas e boa viaxe —despediuse o cangrexo.
De camiño a onde lle dixera o seu amiguiño cruzouse cunha forte corrente que o zarandeou e meneou de tal maneira que quedou aturdido.
Tan mareado e tan atolondrado estaba que entrou nunha cova sen decatarse. De súpeto, a entrada cerrouse de golpe, e decatouse de que estaba no interior da boca dalgún animal.
—¡Oh! ¿Que fago agora? —dixo case chorando. Por favor, non me comas, non me comas, son duro e pouco gorentoso; non me devores —repetía coma un tolo, coma se fose a súa fin.
Xa que berraba como un desesperado non escoitaba a voz que lle falaba:
—Está ben, acouga ¡Para de moverte! Fasme cóxegas coas tenazas. Cálmate.
Pero entón aquello, o que fose, tusiu e co tusido sacou a Sebastián daquela escura e húmida boca.
—¡Uff, menos mal! Pensaba que non ía ver a luz do sol endexamais. Estou buscando a Hugo, o ollomol ¿Coñécelo, non?
—¡Ha, ha! Somos íntimos; estás a falar con el.
—Encantado, son Sebastián e necesito un fogar para vivir. Pincho, o calamar, faloume de ti.
—Ai, meu pequeno, agora mesmo non teño ningunha disponible. Pero se sei de algo, avísote.
—De acordo, graciñas pola túa amabilidade e sobre todo por non comerme.
O cangrexo continuou dando unha volta e víu un pequeno furado nunha rocha.
Foi pouco a pouco cara o interior e de súpeto algo empurrouno fóra do oco. Asustouse moito. Entón un enorme polbo saíu e díxolle enoxado:
—Son un polbo, un polbo son
Teño oito brazos, oito brazos son
Arriba os brazos, abaixo tamén
Diante, detrás os brazos irán
Son un polbo, un polbo son
Teño oito brazos, oito brazos son
¿Quen es? ¿Que fas na miña casa?
—Son Sebastián. Ando na procura dunha cuncha para vivir nela.
—Síntoo, non saio moito; estou case sempre na casa. ¡Ala, que teñas sorte!
A pesar de sentirse triste seguíu a súa busca. Era noite pecha e non tiña onde durmir. Estaba canso de andar da acá para alá. Mentres cavilaba que sería del, cruzaron a fume de carozo dous veloces peixes.
Comezou a berrarlles a pesar de estaren lonxe xa:
—Parade, preciso axuda.
Os peixes ó escoitalo deron a volta.:
—¿Que che pasa? —Preguntáronlle preocupados e asustados.
—Non teño un sitio para pasar a noite —respostou— ¿Sabedes dalgún?
—A verdade é que por aquí non sabemos de ningún. Pero podes pasar a noite connosco. Somos Pedro, o mero, e Cristina, a sardiña. A nosa curmá Pilucha, a troita, ten dúas caracolas. Mañá iremos xunto dela.
—De acordo. Sodes moi amables.
Pasaron unha agradable noite.
Á mañá seguinte foron xunto Pilucha:
—Bos días, rapaces ¿Que facedes por aquí?
—Vimos cun amigo que está buscando unha cuncha para vivir. Díxémoslle que ti tiñas dúas ¿non si?
—¡É unha mágoa! Unha está ocupada polo seu dono, pero ensínovos a outra que está baleira; o seu dono faleceu hai unha tempada.
Non moi lonxe de alí había unha gran caracola branca que viñera atrapada nas redes dun barco. Ese barco viña descargar o peixe ó porto de San Cibrao.
Os mariñeiros cando a atoparon entre as redes, botárona á enseada da praia. A Sebastián cando a viu puxéronselle os ollos coma pratos:
—¡Que fermosa!¡E que ampla! —dixo entusiasmado— Encántame ¿Podo pasar a vela?
—Por suposto— dixo Pilucha.
Pedro, Cristina e Pilucha quedáronse fóra agardando por Sebastián que estaba mirando a cuncha como se fose un tesouro.
—Encántame. É perfecta, era o que andaba buscando. Ademais, a vosa casa está preto de aquí e podo ir visitarvos.
—De acordo. Nos ímonos. Xa quedaremos para tomar un té de algas e falamos.
—Estupendo. Ata pronto meus amigos.
E así foi como Sebastián atopou por fin o seu anceiado fogar.
Comentarios
Publicar un comentario