Liberar á Maruxaina
Rimmmmmmmm!!!!!! Toño salta da cama coma si oíse ó demo. -¡ maldita sexa a hora en que me regalaron este chisme!, ¡ mala chispa o confunda!. Era luns, o peor día da semana para Toño.
Coma tódalas mañás meteuse na ducha, preparou o que él chamaba o "superalmorzo" : froitas de tempada e un tazón de leite con sopas de pan. -Malia todo non é tan malo madrugar- pensou. Puxo a roupa de faenar, colleu o cebo e mailos aparellos para pescar e saíu da casa.
De camiño ó peirao, onde o esperaba a súa lanchiña querida, a "Carme", coma él lle chamaba. Deulle os vos días a Pepe o da ferretería, a Maruxa, que ía cara ó seu restaurante ca caixa do peixe, e a Pili que colocaba os xornales dentro do quiosco.
Xa no peirao montou na súa "Carme" e partíu rumbo a onde o ceo se xunta co mar. Este era para él o mellor momento do día, ir cara ó horizonte, cos primeiros raios do sol despuntando e o vento do norte pegándolle na faciana. Parou o motor, colleu a caña e baixouse para coller o cebo, cando se dispoñía a meter o cebo no anzol quedouse sen respiración, -¡o demo me coma!, ¡esto é un soño!- pegábase palmadiñas na faciana, restregaba os ollos- ¡ay meu deus!, á miña idade e xa tou mal da testa, será o almeider ou o alzeimer ou coma rayos se diga, xa mo dicía Maruxa, non bebas tanto Toño que vas queimar todas a nebulonas ou neuronas, ¡eu que sei!. E mira coma estou que estou vendo vir cara a mín nin máis nin menos que á Maruxaina, ¡tan bonitiña ela!, tan feitiña coma dín os vellos contos. Aínda non acabara o seu discurso e xa tiña á Maruxaina enfronte del, non saía do seu asombro, mesmo pensou que ía deixar de respirar, que ía morrer afogado ou dun ataque ó carazón.
-¡Toño, Toño........!- susurrou a Maruxaina.
-¡Ay miña mamaiña!, e sabe o meu nome, esto é incrible, cando llo conte os veciños non mo van crer, esto só se lle pode contar ós nenos.
-¡Toño, non é un soño!, son eu, a Maruxaina, a que vive na cova de Xan Vello.....alá nos Farallóns.......entre percebes e mexillóns que nos días de temporal sóbese ó alto da Sombríza, berrando e tocando o corno para avisar ós mariñeiros cando hai temporal.
-Ben, eso de que gardas de nos......non sei que che diga, hai quen pensa que berras e tocas o corno para enganarnos e levarnos ó naufraxio, ¿que tes que dicir diso?.
-Eu dígoche que é para avisarvos do perigo, pero a lenda éche así, e é millor manter a dúbida, pois doutro xeito non habería festa.
-Escoita toño, e escoita ben, a bruxa da neboa, a que tapa o sol para que os nenos nos poidan ir á praia, esa condenada botoume un feitizo, e si antes das 12 desta mesma noite non consegues que un grupo de nenos, de idades entre os 9 e os 13 anos reunan os ingredientes da pocima que rompa o feitizo, quedarei encadeada para sempre baixo as augas e nunca xamais poderemos festexar A Maruxaina en San Cibrao- .
-¡Eso si que é grave!, ¿que imos facer nós sin a festa da Maruxaina?. Voute axudar, aínda que me chamen tolo vouno intentar.
-Tesche que dar moita présa Toño, recorda que antes das 12 tedes que ter: …………….. para facer a pocima, unha vez feita tedes que dicir a palabra máxica... todos ó mesmo tempo, e entón o feitizo romperase. Se o conseguides teredes un premio.
-¡Un premio!, eso soa ben, ¿e que premio é?.
- Non cho poido dicir Toño, xa o verás. Torna a terra e busca a Silvia, Amelia e Cristina no Museo do Mar, contalles a historia e dilles que collan unha caracola, ela diralles as probas que teñen que facer os nenos para preparar a pócima e maila palabra máxica. Despois de feita a pócima e mentres a remexedes, tedes que recitar a palabra máxica todos ó mesmo tempo, eso é importantísimo, todos ó mesmo tempo. Despois volvede a escoitar a caracola e ela diravos si se rompeu o feitizo e onde atopar o premio.
-Moi ben miña rula, así o farei.
- Sorte Toño, quedo nas túas mans e nas deses rapaces.
Toño encendeu o motor e colleu rumbo a terra.
Rimmmmmmmm!!!!!! Toño salta da cama coma si oíse ó demo. -¡ maldita sexa a hora en que me regalaron este chisme!, ¡ mala chispa o confunda!. Era luns, o peor día da semana para Toño.
Coma tódalas mañás meteuse na ducha, preparou o que él chamaba o "superalmorzo" : froitas de tempada e un tazón de leite con sopas de pan. -Malia todo non é tan malo madrugar- pensou. Puxo a roupa de faenar, colleu o cebo e mailos aparellos para pescar e saíu da casa.
De camiño ó peirao, onde o esperaba a súa lanchiña querida, a "Carme", coma él lle chamaba. Deulle os vos días a Pepe o da ferretería, a Maruxa, que ía cara ó seu restaurante ca caixa do peixe, e a Pili que colocaba os xornales dentro do quiosco.
Xa no peirao montou na súa "Carme" e partíu rumbo a onde o ceo se xunta co mar. Este era para él o mellor momento do día, ir cara ó horizonte, cos primeiros raios do sol despuntando e o vento do norte pegándolle na faciana. Parou o motor, colleu a caña e baixouse para coller o cebo, cando se dispoñía a meter o cebo no anzol quedouse sen respiración, -¡o demo me coma!, ¡esto é un soño!- pegábase palmadiñas na faciana, restregaba os ollos- ¡ay meu deus!, á miña idade e xa tou mal da testa, será o almeider ou o alzeimer ou coma rayos se diga, xa mo dicía Maruxa, non bebas tanto Toño que vas queimar todas a nebulonas ou neuronas, ¡eu que sei!. E mira coma estou que estou vendo vir cara a mín nin máis nin menos que á Maruxaina, ¡tan bonitiña ela!, tan feitiña coma dín os vellos contos. Aínda non acabara o seu discurso e xa tiña á Maruxaina enfronte del, non saía do seu asombro, mesmo pensou que ía deixar de respirar, que ía morrer afogado ou dun ataque ó carazón.
-¡Toño, Toño........!- susurrou a Maruxaina.
-¡Ay miña mamaiña!, e sabe o meu nome, esto é incrible, cando llo conte os veciños non mo van crer, esto só se lle pode contar ós nenos.
-¡Toño, non é un soño!, son eu, a Maruxaina, a que vive na cova de Xan Vello.....alá nos Farallóns.......entre percebes e mexillóns que nos días de temporal sóbese ó alto da Sombríza, berrando e tocando o corno para avisar ós mariñeiros cando hai temporal.
-Ben, eso de que gardas de nos......non sei que che diga, hai quen pensa que berras e tocas o corno para enganarnos e levarnos ó naufraxio, ¿que tes que dicir diso?.
-Eu dígoche que é para avisarvos do perigo, pero a lenda éche así, e é millor manter a dúbida, pois doutro xeito non habería festa.
-Escoita toño, e escoita ben, a bruxa da neboa, a que tapa o sol para que os nenos nos poidan ir á praia, esa condenada botoume un feitizo, e si antes das 12 desta mesma noite non consegues que un grupo de nenos, de idades entre os 9 e os 13 anos reunan os ingredientes da pocima que rompa o feitizo, quedarei encadeada para sempre baixo as augas e nunca xamais poderemos festexar A Maruxaina en San Cibrao- .
-¡Eso si que é grave!, ¿que imos facer nós sin a festa da Maruxaina?. Voute axudar, aínda que me chamen tolo vouno intentar.
-Tesche que dar moita présa Toño, recorda que antes das 12 tedes que ter: …………….. para facer a pocima, unha vez feita tedes que dicir a palabra máxica... todos ó mesmo tempo, e entón o feitizo romperase. Se o conseguides teredes un premio.
-¡Un premio!, eso soa ben, ¿e que premio é?.
- Non cho poido dicir Toño, xa o verás. Torna a terra e busca a Silvia, Amelia e Cristina no Museo do Mar, contalles a historia e dilles que collan unha caracola, ela diralles as probas que teñen que facer os nenos para preparar a pócima e maila palabra máxica. Despois de feita a pócima e mentres a remexedes, tedes que recitar a palabra máxica todos ó mesmo tempo, eso é importantísimo, todos ó mesmo tempo. Despois volvede a escoitar a caracola e ela diravos si se rompeu o feitizo e onde atopar o premio.
-Moi ben miña rula, así o farei.
- Sorte Toño, quedo nas túas mans e nas deses rapaces.
Toño encendeu o motor e colleu rumbo a terra.
Comentarios
Publicar un comentario