8 de Marzo Día Internacional da Muller Polo Empoderamento Real e Efectivo das Mulleres con Discapacidade

8 de Marzo

Día Internacional da Muller

Polo Empoderamento Real e Efectivo

das Mulleres con Discapacidade

Aínda que a sociedade avanzou, a discriminación das mulleres segue persistido, agora, quizais, incluso dunha forma moito máis sutil. E, a pesar de que os movementos de mulleres desempeñaron un papel fundamental en impulsar cambios, esforzándose por empoderar e preparar ás mulleres para a loita pola igualdade, non ocorreu así coas mulleres con discapacidade: dun lado, os movementos de mulleres sen discapacidade seguen sen ter conciencia das súas necesidades; pero, doutro, tampouco o movemento xeral da discapacidade lles prestou a suficiente atención, a pesar dos avances (máis nominais que reais), que algunhas destas organizacións quixeron imprimir a súa acción en favor da causa do xénero.

Consecuentemente, as mulleres con discapacidade seguimos quedando á marxe de todos os movementos de dereitos humanos e permanecemos inmóbiles nunha posición de clara desventaxa na sociedade. E é que a nosa situación de muller con discapacidade non soamente é peor que a das mulleres sen discapacidade, senón tamén que a dos nosos iguais masculinos; especialmente no medio rural, onde segue predominando un réxime matriarcal e un sistema económico primario, con menos servizos e oportunidades para esta poboación que no medio urbano. Sen embargo, os estudios apenas reparan nesta flagrante discriminación, entre outras razóns, por non tomar en consideración a inclusión de indicadores que contemplen a perspectiva de xénero de maneira que poidan dar conta da nosa realidade no seo da familia, no acceso á educación ou aos servizos sanitarios, por pór exemplos de ámbitos críticos para os procesos de inclusión. O mesmo sucedería se se analizaran con perspectiva de xénero as escasas oportunidades que as mulleres con discapacidade temos para incorporarnos ao mercado laboral ou o noso limitado coñecemento da lexislación existente e dos servizos dirixidos ás persoas con discapacidade ou de mulleres en xeral.

O empoderamento das mulleres con discapacidade, entendido como a capacidade das mulleres para incrementar a nosa auto-confianza, así como o noso poder e autoridade de maneira que poidamos decidir en todos os aspectos que afectan á nosa vida, convértese, polo tanto, na necesidade urxente do momento, dado que nin a sociedade, nin os poderes públicos, nin os movementos de mulleres, nin tampouco os das persoas con discapacidade, recoñecen verdadeiramente as nosas necesidades e intereses.

Para superar a falta de equidade e as barreiras que actualmente impiden que as mulleres con discapacidade participemos plena e equitativamente na sociedade, desde a Asociación de Mulleres con Discapacidade de Galicia (ACADAR) e da Comisión da Muller da Confederación Galega de Persoas con Discapacidade (COGAMI) reclamamos:

1º Que os Informes Periódicos dos tratados de dereitos humanos pertinentes inclúan información sobre as mulleres con discapacidade de oficio. Debe incorporarse información sobre a situación das nenas e mulleres con discapacidade en relación con cada un dos dereitos, incluíndo a situación actual de feito e a situación de dereito, información sobre as medidas tomadas para mellorar a nosa situación, e as dificultades e obstáculos que tiveramos, especialmente no ámbito rural. E esta práctica debe estenderse a todas as institucións que traballen na defensa dos dereitos humanos tanto no marco estatal, como no autonómico, incluídas as organizacións representativas de persoas con discapacidade e as súas familias ou de mulleres en xeral.

2º Que se establezan mecanismos e estruturas que permitan que as voces das mulleres con discapacidade se escoiten e que poidamos participar politicamente como axentes, tanto no seo das organizacións de persoas con discapacidade, como de mulleres en xeral. Entre as medidas que deben tomarse, existe a necesidade de apoiar e fortalecer as organizacións, redes e grupos dirixidos e gobernados polas mulleres con discapacidade na defensa dos nosos propios intereses colectivos, tal e como nós mesmas os definimos, sen prexuízo da nosa presenza a través de organizacións mixtas ou específicas.

3º Que se apoien e financien investigacións a escala estatal e autonómica no campo dos indicadores recoñecidos da exclusión social no caso das mulleres con discapacidade, entre eles: as desventaxas socioeconómicas, o illamento social, o factor rural, as múltiples formas de discriminación, a violencia de xénero, a esterilización e o aborto forzados, a falta de acceso aos servizos comunitarios, a baixa calidade da vivenda, a institucionalización, a atención sanitaria inadecuada ou a denegación da oportunidade de contribuír e participar activamente na sociedade.

Santiago de Compostela a 8 de marzo de 2010.