- Obtener enlace
- Correo electrónico
- Otras aplicaciones
Etiquetas
CUMULUM
Labels:
CUMULUM
- Obtener enlace
- Correo electrónico
- Otras aplicaciones
Botella Ao Mar Domingo, 17 de maio de 2009: Día das Letras Galegas Horario de apertura: De 11:00 a 14:00 horas “ Un museo cheo de libros ”. Para conmemorar o Día das Letras Galegas dedicado este ano a Ramón Piñeiro, a persoa visitante poderá levar para a súa casa un libro en galego (ata fin de existencias), un agasallo escollido entre os fondos editados polo Servizo de Publicacións da Deputación de Lugo. Contacontos 12:00 h: O espectáculo da palabra , por Cándido Pazó Visita guiada 16:00 h: Visita guiada para os integrantes do grupo “ Museos e turismo, unha viaxe polos museos da Rede Museística da Deputación de Lugo ” Luns, 18 de maio de 2009: Día Internacional dos Museos Horario de apertura: De 11:00 a 14:00 h e de 17:00 a 20:00 h Haberá agasallos para as persoas visitantes que se acheguen ao museo nesta data. Botella ao mar De 18:00 a 20:00 h: Obradoiro literario a cargo de Paco Rivas . Todas as mensaxe
VOO-VUELO
ResponderEliminarSó quen ama voa,pero¿quén ama tanto
Que sexa coma o paxaro máis leve e fuxitivo?,
Fundindo vai neste odio reinante todo canto
Quixera remontarse dereitamente vivo.
Amar…pero¿quén ama?voar…pero,¿quén voa?.
Conquistará o azul ávido da plumaxe,
Pero o amor,abaixo sempre,se desconsola
De non atopar as ás que da certa coraxe.
Un ser ardente,claro de desexos,alado,
Quixo ascender,ter a liberdade por niño,
Quixo esquecer co home se alonxa encadeado,
Onde faltaban plumas puxo valor e olvido.
Ïa tan alto a veces,que lle resplandecía
Sobor da pel o ceo,baixo da pel a ave,
Ser que te confundiche cunha alondra un día,
Te desplomache outro coma o granizo grave.
Xa sabes que as vidas dos demais son lousas
Con que tapiarte,cárceres con que tragar a túa,
Pasa,vida,entre corpos,entre reixas fermosas,
A través das reixas, libre o sange aflua.
Triste instrumento alegre de vestir,apremiante,
Tivo de apetecer e folgexar o fogo,
Espada devorada polo uso constante,
Corpo en cuxo horizonte pechado me desplego.
Non voarás,non podes voar,corpo que vagas,
Por estas galerías onde o aire é meu nó.
Por máis que te debatas en ascender, naufragas,
Non clamarás,o campo sege deserto e mudo.
Os brazos non aletean,son acaso un rabo
Co corazón quixera lanzar ao firmamento.
O sange se entristece de debatirse só
Os ollos vólvense tristes de mal coñecemento.
Cada cidade, dormida,esperta louca,exhala
Un silenzo de cárcere,de soño que arde e chove
Coma un élitro rouco de non poder ser ás.
O home xace,o ceo se eleva, o aire move.
Poema de Miguel Hernández
Traducción:ana arias Saavedra
TORMENTO
ResponderEliminarEn las recónditas entrañas de la tierra,
yo te quisiera, disoluta pena.
perniciosa, danzando por mi sangre,
insulsa ella en la dicha ansiada.
La voluntad me la disgregas sin duelo,
en la afrenta disuasión es férvida,
pertinaz reto por tu degüello
al no ver diseccionada en mi vida.
Por dolida en desconsuelo
entre las fauces de tu breñoso suelo.
estrujarte es ansia perdida,
de un tiempo que no me pertenece,
dueño de él LA MANO DIVINA.
Del sino que te insuflase sentimientos,
disuadiéndote te alejes de mi alma
por derroteros en tu detrimento,
y tu veneno vierta densas mieles,
bramido de viento te sea memento,.
Sofión de mi corazón la corona,
mi persona en huestes del vergel,
en flor florida, en donoso contento,
liberada de ti tu hiel,
que en temosía me lleva a la sima
en alborozos lances danzando,
pena de inexorable momento.
Ana Arias Saavedra
VIDA POR VIVIR
ResponderEliminarPermíteme que vaia asida da túa man,
sentindo a caloriña da túa na miña,
que cabo ti me sinta a muller amada,
a soidade non me cause inquedanzas,
entusiasmada traspase a súa soleira,
núa de farrapos dos fiaños da umbría,
Permíteme , que faga uso do meu albedrío,
liberando ó meu corazón de temores,
asulagando miña mente, na nostalxia do tempo
vivido, na brevedade dun suspiro,
primaveras que non foron , férrea vontade
decaída , pegadas que agora abrollan,
evocando horas errantes, cara ó error,
Permíteme, sobor do teu ombreiro miñas bágoas
pouse, por pérdida de amenceres
en peregrinos, camiñando ignorados
cara nosoutros, quedando seus halos prendidos
nas ondas do vento, arrolando ao tempo
balorecido, no meu corazón mailo teu,
Permíteme , que senlleira expanda ao ar os feitos
que abriron greta nas miñas entrañas
as palabras da túa alma , en xentío
doce contento, na intimidade senlleiro, agredoce,
baldío de tenrura, que flue sen ser pegada,
sen bicos que ánimos ruben, gatuñando ao cume
do amor, onde pervive a seres bebido,
no caudal de almo amor perdurando,
Permíteme, que polo meu sendeiro vaia,
asida do nimbo do presente e futuro,
evitando ser cativa, nunha pirueta
do sino pertinaz, achando meu equilibrio propio,
tan necesario á miña mente atribulada,
coma para meu desazado corpo,
Permíteme , que non se me fenezan
as miñas ansias pola vida, na súa plenitude,
dada xa por perdida, de socato revivida,
para alcanzar o mínimo da súa luz,
e camiñar con despexo pola vereda
onde o azar bendado me aborde,
apreixándome da súa man tibia,
Permíteme , que debuxe un sorriso,
halado dos tempos da miña xuventude,
e no resío das áxidas mestas tebras,
tristezas borre , enchéndome de quietude,
onde as quimeras me sexan certeiras,
neste meu peregrinar pola vida,
na procura da dita, aínda por vivir,
ANA ARIAS SAAVEDRA
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
ResponderEliminar